II ~ Zła wiadomość

 Przed Nicole nic nie jest w stanie się ukryć. Przez cały dzień pytała co się stało, a ja za każdym razem udawałam, że nic. Mam wyrzuty sumienia. Nie lubię kłamać, ale co miałam zrobić? Jakby tego było mało, dostałam dwie uwagi za to, że nie uważam i śpię na lekcji. Tak, na historii zasnęłam... Mam już dość nerwów, a to się dopiero zaczęło...
 Wróciłam do domu zastanawiając się czy powinnam mówić mamie o tych uwagach. Powinnam, ale chyba tego nie zrobię. Jeszcze nie teraz. Po co mam jeszcze bardziej psuć humor sobie i przy okazji jej?
 I tak nie zastałam jej zbyt szczęśliwej. Siedziała w kuchni, ze spuszczoną głową bezsensownie wlepiając wzrok w stół.
-Cześć mamo - przywitałam się.
-Cześć Jess, jak tam w szkole?
-Dobrze - znowu skłamałam. - Coś się stało?
-Nie, nic - widziałam, że ona też kłamie.
-Mamo? Chyba widzę.
-Nieważne. Później ci powiem. Tata wróci, razem ci powiemy.
 Czy wszyscy muszą trzymać mnie w niepewności? Najpierw ten chłopak, teraz mama. Dlaczego nikt nie może mi od razu powiedzieć co się dzieje? Ja się martwię, a oni robią ze mnie dziecko, któremu nic nie można zdradzić. Mam tego serdecznie dosyć.
 Poszłam do swojego pokoju, otworzyłam zeszyt i już zamierzałam brać się za zadanie domowe, lecz wtedy wrócił mój tato i rodzice zapukali do mojego pokoju.
-Musimy porozmawiać - oznajmił stanowczo, bez żadnego przywitania.
-O czym?
-O naszej rodzinie. Nie za bardzo wiemy jak ci to powiedzieć, ale ja i mama...
-Co? - pospieszyłam tatę.
-Ostatnio się nie dogadujemy. Często się kłócimy.
-To się zdarza. Nie rozumiem po co mnie o tym informujecie.
-Za jakiś czas to się skończy - wyjaśniła mama, ale ja dalej nic nie rozumiałam.
-To znaczy?
-Bierzemy rozwód...
 Nie wierzyłam w to co słyszę. Nie spodziewałam się tego. Rzeczywiście, ostatnio trochę się kłócili, ale czy to od razu musi znaczyć, że mają się rozwieść?
-Dlaczego?! Przecież każde małżeństwo czasem się kłóci.
-Nie tylko o to chodzi... twój tata... poznał kogoś i... rozumiesz...
 Tego już było za wiele. Mój tato zawsze uchodził za porządnego człowieka, dobrego ojca i męża, a tu co się okazuje? Znalazł sobie kochankę. I tak po prostu chce zostawić dla niej mnie i mamę... jak on może?!
-Wyjdźcie! Zostawcie mnie! - krzyknęłam w złości.
 Trochę mnie poniosło, ale rodzice posłusznie wyszli. A ja wybuchnęłam płaczem. Nie potrafiłam się pohamować. Łzy ciekły mi strumieniem.
 Nagle usłyszałam męski głos.
-Nie płacz - powiedział.
Odwróciłam się. Przetarłam swoje mokre oczy, choć to dużo nie dało, bo wciąż płakałam. Zobaczyłam chłopaka. Tego samego, który przyszedł do mnie w nocy. Też sobie wybrał moment. Nie miałam pojęcia czego tu znów chce.
-Nie płacz - powtórzył.
-To znowu ty...
-Tak. Przepraszam, że wczoraj cię tak przestraszyłem.
-Po co tu przychodzisz? Kim ty jesteś?
-Jestem Matt - przedstawił się.
-Dużo mi to mówi - westchnęłam i dalej ryczałam.
-Nie płacz - powiedział po raz trzeci. - Uśmiechnij się.
-Jak mam się uśmiechać? W szkole jest kiepsko, Nicole się o mnie martwi, moi rodzice biorą rozwód i jeszcze...Ech, wszystko do dupy.
-I jeszcze co?
-Nic.
-Chodzi o mnie prawda?
-Właściwie chodzi o to, że nie wiem o co chodzi.
-Przepraszam, spróbuj się jakoś mną nie przejmować. Wkrótce wszystko ci wyjaśnię.
-Jak mam się nie przejmować jakimś obcym chłopakiem, który znienacka pojawia się w moim pokoju? Czy to jest według ciebie normalne? Nawet nie wiem jak się do ciebie zwracać.
-Mówiłem, że jestem Matt.
-Dobra, Matt. To co robisz nie jest normalne. W ogóle jak ty to robisz? Przecież to niemożliwe.
-Wszystko jest możliwe, tylko wiele rzeczy się przed ludźmi ukrywa. Dużo jeszcze nie wiesz.
-O wiele za dużo - przyznałam mu rację.
-Cześć Jessica.
 Nawet nie zdążyłam odpowiedzieć, on znowu wyparował. Jednak zauważyłam, że dzisiaj było jakoś inaczej. Nie bałam się tak. Nawet przyjemnie mi się z Mattem rozmawiało. To było dziwne.