I ~ Pierwsza wizyta

 Jestem Jessica, mam piętnaście lat. Uczę się w gimnazjum w Londynie. Nauka szła mi w miarę dobrze, aż do pewnego czasu. Teraz nauczyciele zadają nam coraz więcej trudnego materiału, a ja coraz gorzej sobie radzę. Przez to muszę siedzieć w książkach co najmniej dwa razy dłużej.
 Dzisiejszego dnia stwierdziłam, że nauczyciele zdecydowanie przesadzają ze swoimi wymaganiami. Byłam totalnie wykończona i nie miałam na nic siły. Od razu zasnęłam.
 Spałam jak zabita. W pewnym momencie jednak poczułam, że ktoś dotyka moich włosów. Z początku uznałam, że może coś mi się śni i nie zareagowałam. Ale za chwilę ktoś złapał mnie za rękę... wtedy już się przestraszyłam. Otworzyłam oczy. W moim pokoju było bardzo ciemno, dlatego nic nie zauważyłam. Podniosłam się z łóżka i jedną ze swoich drżących dłoni zapaliłam światło.
 I wtedy zobaczyłam wysokiego, ciemnego blondyna o zabójczym spojrzeniu siedzącego na moim łóżku. Chciałam krzyknąć ze strachu, ale głos uwiązł mi w gardle. Wpatrywałam się w niego z szeroko otworzonymi ustami i oczami, a on w milczeniu patrzył na mnie. Coraz bardziej się bałam.
-K-kim jes-jesteś? - wyjąkałam w końcu.
-Witaj Jessico. Cieszę się, że w końcu mogę cię odwiedzić - zignorował moje pytanie.
-Co?! Ja cię nie znam... skąd... skąd wiesz, jak mam na imię?
-Ty mnie nie znasz, ale ja wiem o tobie więcej niż ci się wydaje.
 Serce waliło mi coraz szybciej. Myślałam, że za chwilę zemdleję. To nie mogło się dziać naprawdę. To musiał być jakiś koszmarny sen, z którego miałam ogromną ochotę się obudzić...
-Nie denerwuj się - mówił nieznajomy. - Wszystko ci wyjaśnię, ale to w swoim czasie. Musisz mi zaufać.
-Jak ufać komuś kogo widzi się pierwszy raz w życiu? Zwłaszcza, że ten ktoś nie wiadomo skąd zna moje imię. I nie wiadomo skąd pojawia się w moim pokoju...
-Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. Jeszcze się tu pojawię.
 Zniknął. Tak po prostu. Rozpłynął się w powietrzu. Wyparował. Czy coś takiego jest normalne? Nie jest. Coś złego się tu dzieje, a ja nie wiem o co chodzi... Kto to do jasnej cholery był? Czego on ode mnie chciał? Skąd się tu wziął? Tyle pytań i żadnej sensownej odpowiedzi.
 Myślałam nad tym całą noc. Nie mogłam przez to zasnąć, mimo, że byłam wyczerpana jak nigdy dotąd. A rano nie mogłam się podnieść z łóżka. Spóźniłam się na pierwszą lekcje, na której moja klasa pisała sprawdzian z chemii, a ja miałam mniej czasu i nie zdążyłam dokończyć wszystkich zadań, przez co moja ocena będzie jeszcze słabsza.
 Cały czas chodziłam zamyślona. Moja przyjaciółka, Nicole pytała co mi jest. Powiedziałam tylko, że się nie wyspałam. W sumie nie kłamałam. Nie wiedziałam czy powinnam mówić jej o tym co się stało. Nigdy nie miałyśmy przed sobą tajemnic, ale z drugiej strony nie sądziłam, że mi uwierzy. Sama nie do końca w to wierzyłam. No, bo od kiedy można tak po prostu się pojawić i tak po prostu zniknąć? Takie rzeczy zdarzają się na filmach...